Day 7 - June 22th

Door Henriëtte van Dorp en Bart Peerdeman

De dag begon om kwart over zeven met een wake up call, die daar vlak na nog een keer ging, want misschien waren we wel niet wakker geworden. Het ontbijt was om kwart voor acht, maar dat was voor sommige deelnemers veel te vroeg en die kwamen dus pas om kwart over acht naar beneden. Foei! Gelukkig was iedereen op tijd om iets over half negen richting de University of Toronto te lopen, waar we na zo'n 25 minuten aankwamen. Joost en een van de ondertussen 4 begeleiders (Arjan en Johan waren er inmiddels bijgekomen, voor Gijs en Ciska was dit de laatste dag met ons) gingen naar binnen om met onze contactpersoon te praten, om vervolgens naar buiten te komen met de mededeling dat we ongeveer een uur te vroeg waren. Dat viel vreemd genoeg niet heel goed bij de deelnemers. In ons 'vrije' uurtje hebben de meesten nog koffie gekocht om het verloren uur slaap te compenseren.

Om tien uur konden we dan toch echt beginnen, met een demonstratie van een magnetic levitation device. Met een klein beetje hulp van lineaire motoren en een goede controller kon een platform precies een opgegeven pad volgen, en met nagenoeg geen uitwijking. Je kon duwen wat je wilde, het ding ging gewoon naar het volgende punt in het pad.

Daarna kregen we een presentatie over photovoltaics, in het bijzonder het toevoegen van tritium aan een p(i)n-junctie. We gingen daarna naar het lab dat daarbij hoorde, waar ze wafers voorzagen van p-, i- en n-type laagjes en het tritium toevoegden. Een kort bezoekje aan de cleanroom hoorde er ook nog bij. Toen was het al weer tijd voor de lunch die bestond uit sandwiches, wraps, fruit en sap met ijsklontjes. Hij ging voor het eerst bijna helemaal op.

Op het grasveld van de campus, voor een mooi gebouw waarvan ik de functie niet meer weet, hebben we de groepsfoto gemaakt met de UFonds vlag en uiteraard ook een mooie(re) zonder.
Na een flinke lunch is het erg moeilijk om goed wakker te blijven, bleek tot onze grote schaamte. De meerderheid van de deelnemers zat te knikkebollen tijdens de volgende presentatie, die over de fabricatie en toepassingen van quantumdots ging. Ze hadden hier een hele gave camera mee gemaakt, door op een normale lichtgevoelige chip quantumdots te smeren: de chip kon vervolgens de straling daarvan gewoon detecteren. Zo kregen ze een gewone en IR-camera met een resolutie van 80000 pixels. Een aantal deelnemers was ook nog naar het chemische lab gegaan, waar de dots gemaakt werden.

Voor het laatste deel van de dag gingen we naar een vergaderzaaltje waar een zeer vrolijke Indi?r zat te wachten. Hij vertelde ons over het verschijnsel dat de group velocity van een golf sneller kon zijn dan de snelheid van het licht in vacuüm. Pas op het laatst kwam hij met de onthulling dat je toch echt je systeem goed moest programmeren om dat te kunnen. Einstein kon dus nog rusten in zijn graf.

Met het uitdelen van de klompjes en de voorverslagen kwam de werkdag ten einde en hadden we nog bijna 2,5 uur voor het begin van onze avondactiviteit: een baseballwedstrijd van de Toronto Blue Jays. Veel van ons gingen nog even terug naar het hotel, even opfrissen, extra trui mee, wat andere spullen juist laten liggen. Daarna eten in de food court waar we op de eerste dag ook geluncht hadden. Iedereen kon hier vinden waar ze zin in hadden. Een echte hotdog (we gingen tenslotte naar een baseballgame), fish & chips of sushi, het lag allemaal wel op tafel.

Na een ritje met de metro (al gingen de meeste gewoon lopen) en een blokje om bereikten we het Rogers Centre, waar de wedstrijd zou plaatsvinden. Kaartjes werden uitgedeeld, tassen gecontroleerd (je mocht geen drinken en projectielen mee naar binnen nemen) en baseballkaartjes met een kraskaartje ook uitgedeeld. Twee van ons hebben inmiddels het complete team Blue Jays bijelkaar gekregen, geruild, gesmeekt en gejat.
De wedstrijd was heel anders dan we gewend waren van voetbal. Na beide volksliederen (ze speelden tegen de Colorado Rockies uit de VS) gingen ze ingooien en zonder enige extra aankondiging was opeens het spel gestart. Honkbal is eigenlijk een vrij gemoedelijk spel voor toeschouwers, want als de tegenpartij aan slag was ging het halve stadion drinken halen. Overigens kwam een groot deel van de toeschouwers pas na de 4e inning binnenwandelen. De complete wedstrijd duurde ruim 3 uur, dus ergens was dat wel logisch. Wij vermaakten ons met “Het is stil aan de overkant”, het starten van waves en het wat langer dan gewenst doorzetten van de orgelmuziekjes. Natuurlijk probeerden we ook uit alle macht op het grote scherm te komen, wat ons uiteindelijk gelukt was tijdens de mid-game stretch sessie.

Pas tegen het einde werd de wedstrijd pas echt spannend, want in de 7e inning stond het 6-6 en in de 8e waren er geen punten gescoord. De druk werd blijkbaar te groot, want er werd weer niet gescoord, wat resulteerde in een 10e inning. De Rockies hadden daarin ineens twee punten gescoord, dus 'ons' team moest goed zijn best doen wilde het nog winnen. Na twee uit en alle honken bezet waren zelfs wij opgestaan omdat het zo spannend was, en op dat moment waren de Rockies ook lekker gaan prutsen: de bal werd niet gevangen op een honk, niet goed opgepakt en ook weer niet goed weggegooid en zo kwam het dat de Blue Jays opeens nog 4 punten binnenhaalden! Woohooo! Een hele leuke ervaring, zo'n honkbalwedstrijd, vooral omdat het zo ontzettend anders was dan bijvoorbeeld voetbal.

Na de wedstrijd ging een deel van ons slapen (het was tenslotte 12 uur en de volgende dag moesten we 8 uur weer op) en een ander deel ging nog in de bar van het hotel wat drinken en kaarten.